Tegenwoordig ben ik ECHT tevreden met mijn leven.

Ik ben gezond, heb een lieve man en schatten van kinderen.

Ik heb werk, een dak boven mijn hoofd en veel mooie, lieve mensen om me heen.

Wat wil een mens nog meer?

Ik kan genieten van een kop thee, naar buiten starend naar de familie Koolmees die hun kroost aan het opvoeden is.

Ik fiets naar de yogales om daar weer voldaan van terug te komen. Hé, het was soms afzien, maar oh zo fijn voor mijn lijf!

Ik ben me, sinds ik écht voor mezelf koos, bewust van het feit dat ik maar heel weinig nodig heb om tevreden en dankbaar te zijn. En dat is jaren geleden echt wel anders geweest!

Mijn behoefte om gezien te worden zorgde ervoor dat ik mezelf in posities heb gewrongen die niet echt bij me pasten. Dat was zowel in m’n privéleven als in m’n werk.

Nu ik vandaag officieel mijn diploma als familie- en organisatie opsteller ontvang, kan ik over mijn proces in de afgelopen maanden zeggen dat deze hang naar gezien willen worden alles te maken heeft met mijn familiesysteem. Uit liefde voor mijn ouders had ik dit gevoel van hen overgenomen. Beiden droegen deze last.

Maar het is hún last. Het is hún lot. Want ik ben WEL gezien door mijn ouders. Ik mocht en mag er wel zijn. Sterker nog, ze hebben alles wat zij niet konden worden, (omdat zij de kans niet kregen) op mij geprojecteerd. ‘Ik moest alles zijn’. En ik heb echt heel lang dat leven, dat eigenlijk hun leven is, geleid. Maar ik neem het hen totaal niet kwalijk. Ik zie nu in dat dit me ook enorm veel gebracht heeft.

Doorzettingsvermogen, ambities hebben, uitdagingen aangaan, mijn visie uitdragen, zijn zo maar enkele dingen die ik van hen geleerd heb. En ik luisterde niet altijd, want ik wilde vanuit het diepste van mijn hart, ‘juf’ worden. Zij zagen dat niet zitten omdat er geen werkgelegenheid was in de jaren 80. Dus na wat zijsporen, ben ik toch naar de pabo gegaan. En mijn hartewens kwam daarmee in vervulling.

En ook al werk ik tegenwoordig niet meer op een school, mijn hart gaat nog steeds sneller kloppen als ik les mag geven. Want het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Dus ontwikkelde ik cursussen, en geef ik weer les, maar nu aan volwassenen.

En ik?

Ik ben dankbaar dat ik uiteindelijk op m’n 50e mijn werkelijke pad vond! Coachen vanuit mijn intuïtie, lesgeven vanuit mijn hart en bovenal tevreden met wat ik heb. Ik hoef niets meer.

Ik heb genoeg.

Ik ben.

En jij? Loop jij rond met een bepaald gevoel dat je niet kunt plaatsen? Neem vrijblijvend contact met me op. Ik kan vast iets voor jou betekenen.