Ja, en daar sta ik dan. In Ulvenhout bij de benzinepomp met een lekke band. Niet zomaar een klein gaatje maar een joekel van een scheur. Omdat ik nog snel even...

Ik reed weg van school, langs de benzinepomp en dacht: ‘Weet je wat? Ik gooi de tank alvast vol diesel. Want morgenochtend heb ik daar geen tijd voor, als ik in alle vroegte mijn dochter naar het vliegveld breng.”

Ik parkeer de auto bij de pomp. Stap uit, trek mijn pinkaart te voorschijn en stop hem in de daarvoor bestemde gleuf. Ik wacht... er gebeurt niks. Ik haal de pas eruit. Stop hem er weer in. Niks. Weer eruit, even poetsen, weer erin. Niks. Diepe zucht. Sjonge, ik wilde toch even snel...! Niet dus.

Na nog drie pogingen , ik ben geen opgever, toch maar terug de auto in. Nieuwe pomp proberen. Ik draai de auto, rijd met mijn achterwiel over een obstakel en dan hoor ik psssssss. NEE!!!

Daar sta ik dan, op een onmogelijke plek met een platte band. Goed, wat nu! Ik weet dat ik zo’n bandenreparatiesetje heb voor piepkleine gaatjes. Helaas heb ik hier niet te maken met een piepklein gaatje. Dan maar de ANWB bellen. Vriendelijk word ik te woord gestaan door een dame die tussen neus en lippen door zegt dat het best druk is, maar dat ze verwacht dat ik binnen 60 minuten geholpen word. Het is inmiddels 5 voor 5. Praktisch als ik ben, bel ik naar huis met de mededeling of iemand kan beginnen met het avondeten. Ik zit hier nog wel even. Even later bedenk ik me dat het wel handig is om de garage te bellen, kunnen ze alvast een nieuwe band bestellen. En terloops schiet me te binnen dat een leenauto voor morgenochtend ook geen verkeerd idee is. Zo gezegd, zo gedaan. De kinderen kunnen nog voor 6 uur een leenauto ophalen, mijn zoon vind het zo’n gave bak dat hij meteen mijn rijbeurt overneemt en zijn zus morgenochtend naar het vliegveld rijdt. Ook weer geregeld.

Het is half 6, nog steeds geen ANWB.

Ondertussen kloppen er heel wat aardige mensen aan. Of ze me kunnen helpen met de band te verwisselen? Als ik er een had, graag! O, heeft u geen reserveband? Nee, ik voel me nu wel een beetje stom, ik heb alleen een reparatiesetje. Maar daar heb ik nu dus niks aan.

In het begin stap ik iedere keer uit, wanneer er een auto stopt bij het defecte apparaat. Ik wacht inmiddels al 70 minuten. Terwijl ik sta te praten met een alleraardigste meneer word ik gebeld door de ANWB. De behulpzame dame aan de andere kant van de lijn zegt dat het nog wel even kan duren. Het is heel druk in de regio waar ik nu sta.

Ik ga terug in de auto zitten. Ik ben verkouden en moet plassen. Ik heb gemerkt dat die combinatie een hele goede oefening is voor mijn bekkenbodemspieren.

Keer op keer zie ik automobilisten stoppen bij dezelfde pomp en tevergeefs hun pas in de automaat stoppen. Ik ga ze niet meer waarschuwen hoor. Net als ik staan ze te sukkelen, pas erin, pas eruit, pas oppoetsen, andere pas, niks helpt. Gelukkig rijden ze niet hun band kapot bij het keren van hun auto. Dat heb ik al gedaan en ik sta lekker in de weg. 90 minuten zijn voorbij.

Ik pak mijn laptop. Ik bedenk me dat ik dat verslag maar af ga maken. Doe ik tenminste nog iets nuttigs. Ik “vergeet” de tijd. Ben helemaal met mijn gedachten bij het gesprek wat ik vanmiddag op school had en waar ik verslag van wil leggen. Dan hoor ik ineens mijn telefoon. Het is mijn man via Whatsapp. De ANWB zal er nu zo zijn ( toch best handig, ik had hem de link doorgestuurd waarop je de ANWB kunt volgen).

Om even na 7 uur is hij er. Mijn reddende engel. En... hij heeft een wiel met een hele mooie, gave band er omheen, bij zich. Wat een mooie band, ik dacht dat ik opgetakeld zou worden. 'Maar mevrouw, het is slechts een thuiskomertje, hoor!' 'Ach kerel, dat is het enige waar ik nu graag naar toe wil, dus dat komt heel goed uit!'

Om kwart voor 8 was ik thuis.

De moraal van dit verhaal... Neem de tijd, doe dingen met aandacht, dan geniet je meer!